Betaalde acteurs
We moeten een paar keer met de ogen knipperen voordat het schouwspel dat zich voor ons onttrekt volledig doordringt. Een handvol kangoeroes die als betaalde acteurs naar hun ontbijt scharrelen op het ontzagwekkend mooie Casuarina Beach. Erachter de de mooiste zonsopgang ooit. Eigenlijk mist alleen de Endeavour nog aan de horizon, het zeilschip van zeevaarder James Cook.
Reisvrienden, Erik en Ruben hebben de avond ervoor in een genadeloze plensbui hun camper geparkeerd op de camping, genoemd naar het National Park waarin we ons bevinden: Cape Hillsborough.
De kangoeroe, een van de vele bewoners die we o zo graag wilden zien tijdens onze drieweekse reis langs de Oostkust van Australië kunnen we afvinken. Maar dit bleek geen bijzonderheid. Zonder de verwend te willen overkomen: waar we bij het eerste springgrage buideldier nog een gilletje lieten van enthousiasme werd het bij exemplaar 40 een mompel. Bij nummer 120 werd er nauwelijks meer naar omgekeken. Net zoals wij in Nederland niet opkijken van een grazende koe in een weiland.
Het stikt ervan. “Ik hoop dat er evenveel krokodillen, bloeddorstige haaien en giftige spinnen zijn als kangoeroes!”, aldus mijn reisgenoot, die ik niet voor het eerst deze reis zou vergelijken met Freek Vonk.
De Goldhunter van Mount Molloy
Helaas. Geen Jaws-achtig horrorverhaal hier. Wat we wel zagen: padden van het formaat kokosnoot (best eng als er in een pikkedonker regenwoud eentje langs je been springt), kalkoenen met koppen zo rood als feniksen, ritselende reptielen en een zeldzame dinovogel (“huh, wat?”). Hierover later meer.
In Mount Molloy, een dorp als zovelen met een tankstation, burgertent, politiebureau en krakend hotel, bestellen we een double shot flat white bij de hotelbar. Het is ochtend, maar op het terras wordt bier gedronken. Een nogal morsig figuur heft zijn bierglas. “G’day mate, how’re ya gooiing?” Met stembanden als van crêpe-papier, ogen als saffieren omlijst door een huid (lees: krokodillenschubben) waar menig dermatoloog ’s nachts in het zweet badend van zou wakker schrikken.
Wat blijkt: Hij past op een stuk land in de outback hier niet ver vandaan. Er is goud gevonden op het terrein en totdat het juiste gereedschap aanwezig is en de steenrijke eigenaar los gaat mag Karsten elk korreltje goud houden tijdens zijn toezicht. Hij haalt zijn gehavende hand uit zijn zak en er fonkelen een paar goudkorrels in zijn palm. “Dit alleen al is van deze week”. We laten Mount Molloy achter ons. Erik rommelt in het dashboardkastje. “Zonnebrand?”
Lees hier alles over het regelen van je visum voor Australië.
Over oneindige stroken asfalt, trillend door de felle middagzon volgen we de weg noordwaarts tussen denderende roadtrains en pick-up trucks tot de weg kronkelig wordt en ineens omgeven is door dicht regenwoud. En dan een bord: ‘Beware Cassowaries’ De kasuaris, een grote loopvogel die nog het best te omschrijven is als een kruising tussen een struisvogel en een velociraptor is een zeldzaamheid en komt van nature alleen voor in de regenwouden van Australië, Nieuw-Guinea en omliggende eilanden.
Erik leest voor uit de reisgids: “De helmkasuaris die alleen hier voorkomt is de grootste soort die tot wel twee meter hoog kan worden en 60kg kan wegen. Ter vergelijking: dat is ongeveer evenveel als zes zwanen!” De oervogel staat bij het Guiness Book of Records genoteerd als de gevaarlijkste vogel ter wereld, wat vooral heeft te maken met zijn gigantische klauwen. We minderen vaart en turen de bosrand af. Voorlopig geen kasuaris te bekennen.
Op een onbewoond eiland
Airlie Beach is de poort naar de Whitsunday islands én het Great Barrier Reef. We hebben de camper voor een paar dagen geparkeerd en gaan stappen aan boord van een boot, volgeladen met tenten, gasbranders, klapstoeltjes en ander kampeermateriaal. “Here’s your tent and sleeping bag, see you tomorrow!” De schipper dropt ons bij een volledig uitgestorven bountystrand in een verre hoek van de Whitsundays.
We zijn nu overgeleverd aan een genadeloos brandende zon en schaduwplekken zijn er nauwelijks. Het beste om te doen is de hele dag in het mondwater-blauwe zeewater liggen, maar we zijn gewaarschuwd voor de potentieel dodelijke jellyfish, die een veel groter risico vormen voor mensen dan haaien en krokodillen. “Sommigen zijn het formaat van je pinknagel, maar kunnen helse pijnen veroorzaken en zelfs een hartstilstand, oh and beware of mozzies”( muggen).
Of wat dacht je van een reis naar het Noordeiland van Nieuw-Zeeland?
Voorlopig neem ik plaats in de hangmat en tuur de baai af. Fascinerend. Het ene moment hebben we het strand voor onszelf, het andere moment spuugt een watervliegtuig een Chinees gezin uit dat in het halfuur dat de piloot ze geeft, eerst twintig minuten bezig is met het insmeren met zonnebrand. Het vliegtuig stijgt weer op en behalve een sluipende varaan van ruim anderhalve meter naast de hangmat is het akelig stil. En druppel. Storm op komst!
Wolken zo donker als lijsteen verdringen de voorheen zo blauwe lucht. Erik, met zijn zelfgemaakte wrap nog in de mond stampt een paar keer op de tentharingen. Ik red wat ik redden kan aan spullen die niet nat mogen worden en net voordat we compleet doorweekt zijn ritsen we de tent dicht. Flitsen, donderslagen en een onuitputtelijk getik op het tentdoek. We waren vooraf gewaarschuwd dat het hier kon spoken. Met wallen zo blauw als kwallen stappen we de volgende ochtend weer aan boord bij de schipper. “How ‘r’ ya going? Want some brekky?”
Vallende kokosnoten
Terug op het vasteland rijden we richting de eindbestemming Cairns. Maar niet voordat we meedoen met de bingoavond in de bar van het Malanda Hotel. Het is tjokvol. Een hondenrace speelt af op de vele tv-schermen. De plaatselijke kleuterjuf in bloemetjesjurk roept leunend op de snookertafel de nummers voor de bingo op: “Number Eight. A lonely cuddly lady”.
We besluiten nog noordelijker te rijden, naar het stomende bomenrijk van Daintree National Park, met aan de noordkant van de rivier het oudste tropische regenwoud ter wereld. In Cape Tribulation parkeren we de camper voor de laatste nacht deze trip. “Beware of falling coconuts!” horen we na de check-in. Rijen palmbomen vormen de coulissen voor het spektakel erachter: Een weergaloos wit strand met her en der kronkelende kreken uit boos kijkende mangrovebossen.
Mocht je naar Sydney gaan: dit zijn de must-visits in Sydney.
‘Warning. Recent crocodile sighting’ schijterig als twee jonge wallaby’s steken we de beekjes over. Struinend over een paar kilometer strand. Drie uur later ploffen we voor de camper neer en drinken we melk uit een kokosnoot.
En dan zit de reis er toch echt op en voeren we Cairns in op het navigatiesysteem. Een blauw-rode flits. “Daar! In het struikgewas!” Waar we bij Mission Beach geen succes hadden ontpopt Daintree zich als gul. Vader kasuaris struint rustig met twee jongen aan de rand van de weg.
Boze ronde ogen turen naar een dame met een opvallend overeenkomende haarkleur. “Not too close!” Roept mijn reisgenoot, die na zo’n drie weken best veel te weten is gekomen over de notoire klauwen van de kasuaris. We kijken elkaar knikkend aan. Mooier wordt het niet.
Zoek vast naar hotels in Queensland, Australië:
Booking.comHandige websites voor je reis
Dit vind je misschien ook leuk:
Zou jij een reis willen maken naar Queensland in Australië?
Tekst en beeld door Ruben Drenth
TripTalk is een puur Nederlands reismagazine en schrijft voornamelijk over bereikbare bestemmingen. Wij willen je meenemen naar bereikbare en betaalbare bestemmingen! Onze vaste reporters geven inspirerende en persoonlijke tips. Neem een abonnement!
