Ontspannen zit Kayla (20) op een stoel in de Bagels & Beans in Utrecht; armen over elkaar, benen in kleermakerszit. Ze draagt een vrolijk t-shirt, een spijkerbroek en slippers. Om haar polsen een paar armbandjes van touw. Na nagenoeg een heel leven in de jungle, verruilde Kayla in de zomer van 2022 Peru voor Nederland. Ze geniet van wat Nederland en Europa haar te bieden hebben, maar mist de ontspannenheid van het Zuid-Amerikaanse leven.
Waar ben je opgegroeid?
Ik ben geboren in Archidona in Ecuador. Mijn (Nederlandse) ouders werkten daar als managers van een dierenopvangcentrum. Toen ik 4 jaar oud was, hoorden mijn ouders dat er in Peru veel nood was aan opvangcentra voor dieren. Mijn ouders besloten om daar dieren te gaan opvangen die ziek waren of waren gered van de illegale handel. Ze richtten de dierenopvang Esperanza Verde op.
Ik weet nog dat we op de dag van de verhuizing met onze auto de grens van Ecuador naar Peru overstaken; achter ons een vrachtwagen met daarin al onze spullen. Wij in de auto, in spanning uitziend naar ons nieuwe leven. We hebben twee of drie dagen gereden en toen kwamen we aan bij ons nieuwe huis.
Zes maanden woonden we in een kleine stad en daarna trokken we de dichte jungle in. Ons huis daar was nog niet af. We hadden een soort huis, dat bestond uit vier palen met een plastic zeil eroverheen. Wat ik mij nog goed herinner is dat mijn moeder een pup had gevonden en dat deze pup bij ons kwam wonen.
Ik had een Lego bak, die ik ooit tijdens een vakantie in Nederland had gekregen. Alle Lego deed ik eruit en de bak werd de mand voor de hond. Ze moest leren om in deze bak te slapen. Maar ‘s avonds, als ze geluid begon te maken, deed ik mijn muskietennet omhoog, pakte haar op en legde haar bij mij in bed. Zo waren we allebei niet alleen.
Ging je in Peru naar school?
Hoewel veel buitenlandse mensen in Peru kiezen voor homeschooling voor hun kinderen, kozen mijn ouders ervoor om mijn broertje en mij naar school te laten gaan. Wij woonden buiten het dorp en om op school te komen liepen we eerst een stuk door de jungle, daarna voeren we met de boot een rivier over en liepen we nog een stuk. Het kostte behoorlijk wat moeite om op school te komen en eenmaal op school was de kwaliteit van onderwijs niet erg hoog.
Toch vonden mijn ouders het belangrijk dat wij naar school gingen, zodat we contact zouden hebben met andere kinderen. Laatst hoorde ik van een vriend dat ik op mijn eerste schooldag, onbewust, veel indruk heb gemaakt op mijn klasgenoten.
Lees hier over een reis naar Peru.
Het niveau op mijn school lag hoger dan op de dorpsschool; ik had daar lezen en schrijven geleerd en kon al een beetje rekenen. De juf vroeg of ik het alfabet kende en ik zei het foutloos op. Blijkbaar was iedereen onder de indruk van dat witte meisje, in die rare kleding en op Crocks, dat in vloeiend Spaans het alfabet op zei.
Na schooltijd werden mijn broertje en ik weer opgehaald en gingen we naar huis. Ik zag de andere kinderen alleen op school, waardoor ik thuis soms eenzaam was. Gelukkig waren er dieren. Een van de dieren in onze opvang was een tapir. Daar heb ik heel veel van gehouden. Ik was zo verdrietig toen hij dood ging. Hij was erg ziek en we moesten hem laten inslapen, maar ik had hem zo graag bij mij gehouden. Het was alsof ik een familielid verloor.
Ik kan mij niet herinneren dat ik op een ander moment in mijn leven zo verdrietig ben geweest en zo veel heb gehuild. Kort daarna gingen ook nog twee apen dood. Toen leek het alsof mijn gevoelens op slot gingen. Ik wilde niet meer verdrietig zijn en ik wilde eigenlijk niets meer voelen.
Hoe ging dat verder, toen je je afsloot voor emoties en gevoelens?
Ik was een beginnend puber toen ik niets meer wilde voelen. Achteraf gezien was ik erg eenzaam. En dan is al het afscheid, ook als dat van dieren is, te veel. Ik wilde als puber in een dorp wonen en niet midden in de jungle. Natuurlijk had ik op school contact met vrienden, maar ik wilde het leven zoals ik zag in onze gedownloade films: ‘s avonds uit het raam klimmen en naar vrienden gaan, met vrienden in een park zitten en muziek luisteren, naar de bioscoop gaan, dat soort dingen.
Ik kon dat niet, want om vrienden te zien moest ik eerst door een bos, dan met een boot, dan weer door een bos om uiteindelijk in een dorp uit te komen waar niets te doen was. Dat werkte niet voor mij. Wanneer je zo afgelegen in de jungle woont, heb je alleen je familie om mee te praten. Als puber wil je ook praten met andere mensen. Natuurlijk kwamen vrijwilligers bij ons langs die in de dierenopvang werkten, maar zij bleven maar een korte periode. Daarnaast woonden wij naast de dierenopvang. Dat betekende dat de dieren altijd voorgingen.
Dit kun je allemaal doen in Peru.
Soms wilde ik iets aan mijn ouders vertellen, maar waren zij bezig met een dier in nood. Of we deden een spelletje en er was ineens iets op de dierenopvang. Dan kom je toch op de tweede plek en dat is moeilijk. Ik wilde gewoon mensen om mij heen. Dat heb ik gemist en maakte mij uiteindelijk depressief. Ik wist echt niet hoe ik met mijn gevoelens van verdriet en eenzaamheid om moest gaan. Ik sloot mij af voor de mensen om mij heen en zij wisten niet hoe ze mij konden bereiken.
Wat niet meehielp, was dat mijn vrienden vanaf een jaar of 15 een ‘traditioneel’ leven gingen leiden. Dat hield in dat ze vaak stopten met school of onregelmatig kwamen en gingen trouwen en kinderen kregen. Dat stond zo ver af van hoe ik mijn leven wilde leiden! Ik heb in Peru wel een relatie gehad, maar uiteindelijk verschilden we toch teveel om de relatie te laten slagen.
Bijzonder overnachten in Peru? Daar zijn goede opties voor!
Mijn ouders en ik besloten dat ik zou verhuizen naar de stad, ongeveer vier uur rijden van ons huis. Een lastige beslissing, want hoe eenzaam ik ook was, ik ging wel weg bij mijn thuis. Ik ging wonen bij kennissen van mijn ouders. Daar was ik minder geïsoleerd, ging naar een grotere school, leerde nieuwe vrienden kennen en langzaam ging het weer beter. Ik haalde mijn diploma’s en maakte mijn school af. Het was niet zo dat de depressie van de een op de andere dag verdween, maar ik voelde mij langzamerhand steeds beter.
Als je terugkijkt op je jeugd, wat is dan het overheersende gevoel?
Wanneer ik terugkijk dan zie ik de lastige dingen. Denk aan eenzaam zijn en geïsoleerd wonen. Maar ik zie ook heel veel positieve dingen. Het wonen in de jungle leert je om je eigen belangen opzij te zetten om een dier of een mens in nood te helpen. Je leert dat elk levend wezen, hoe klein ook, van belang is voor ons ecosysteem. En dat je het met liefde en respect moet behandelen.
Ik kan intens genieten van een klein diertje, van een mooie bloem of van een getraumatiseerde aap die langzaam weer leert om in een groep te leven. Ik kan ook genieten van rust en groen om mij heen. Het moet alleen voor mij niet te lang duren, want dan ga ik mensen om mij heen missen.En toch, ondanks alle moeilijke en eenzame momenten, heb ik een mooie en bijzondere jeugd gehad en die zal ik altijd koesteren.
Was het moeilijk om Peru achter te laten en naar Nederland te verhuizen?
Ik heb mij schuldig gevoeld richting mijn ouders. Zij hebben alles in Nederland achter zich gelaten en zijn hun droom gevolgd. Ze doen heel mooi werk; als zij zich niet om deze dieren zouden bekommeren, dan zou op die plek niemand dat doen. Als jong kind was ik in de jungle en in een klein dorp heel gelukkig, ondanks het geïsoleerde leven. Maar ik heb mensen om mij heen nodig. Dat zit in mijn karakter.
Ondanks dat ik mijn familie mis, ben ik blij om in Nederland te zijn. Ik heb mijn hele leven vlakbij of in de jungle gewoond. Ik weet welke planten je kunt eten en welke niet. Ik weet wanneer je alert moet zijn op wilde dieren en wat je moet doen wanneer je wordt gebeten door een slang. Als ik in de jungle zou verdwalen, dan zou ik daar kunnen overleven. Nu woon ik in een Nederlandse stad en moet ik andere dingen leren. Zoals reizen met het Nederlandse openbaar vervoer of op tijd komen voor werk of een afspraak.
Lees hier over een staycation in Nederland.
Het leuke vind ik dat ik nu zelf kan ontdekken wie ik ben, wat ik leuk vind om te doen en van welke kledingstijl ik houd. Ik kan ineens veel dingen doen en woon overal dichtbij. Het is heerlijk! Maar ik heb nog wel mentale issues. Ik kan mij moeilijk hechten aan mensen en val soms terug in mijn depressie. Ik ben nog aan het nadenken of ik daar iets mee moet met psychologische hulp of dat het gewoonweg een deel van mij is.
Wat vind je leuk aan Nederland?
Toen ik klein was, kwam ik af en toe in Nederland omdat wij dan op familiebezoek gingen. Daardoor kende ik de typisch Nederlandse dingen, zoals kaas, molens en fietspaden. Nu woon ik in Utrecht en leer ik Nederland op een heel andere manier kennen. Ik leer hoe geordend het hier is, hoe alles en dan ook letterlijk alles op de een of andere manier is geregeld.
De regen bekijk ik via een app, de vertrektijd van de bus via een andere app of op een scherm bij de bushalte en het inschrijven in een nieuwe woonplaats kan digitaal. Zo grappig! Ik identificeer mij niet echt als Nederlander, ondanks dat mijn ouders Nederlands zijn en ik thuis altijd Nederland praatte. Ik voel mij meer een Zuid-Amerikaan die nu Nederland aan het ontdekken is. En ik kan je vertellen: Nederland is leuk!
Na een korte stilte vervolgt Kayla…
Overigens blijf ik niet alleen in Nederland. Ik vind het heerlijk dat ik met de trein zoveel verschillende landen kan bezoeken. Binnen een paar uur ben ik in Frankrijk of in Duitsland of in Italië. Ik houd ervan om nieuwe mensen te ontmoeten en om te leren over hun leven, over hun cultuur, over hun taal.
Voel je jezelf Nederlander?
Nee. Ik heb twee paspoorten, een Nederlandse en een Ecuadoraanse. Toch voel ik mij geen Nederlander. Het is zoals ik net vertelde, ik voel mij een Zuid-Amerikaan die nu tijdelijk in Nederland woont. Wanneer ik boeken lees, dan zijn dat Spaanse boeken. Als ik naar muziek luister, dan is dat Spaanse muziek. Mijn lievelingseten bestaat uit Zuid-Amerikaanse gerechten. Zuid-Amerika zit in mijn DNA.
Maar dat betekent niet dat ik niet wil leren van de Nederlandse cultuur. Ik ben opgegroeid in verschillende landen en plaatsen, met verschillende groepen mensen; elk met een eigen dialect, gewoonten en gebruiken. Daardoor heb ik geleerd om altijd open te staan voor de mening en visie van een ander en om mensen nooit te veroordelen. Ik denk niet dat ik mij de gehaastheid en geordendheid van de Nederlandse cultuur ooit eigen kan maken.
Weekendje weg in Nederland: dit zijn leuke steden!
Toch ben ik hier, in Nederland, op dit moment happy. Voor nu is het goed; over een paar jaar ga ik terug naar Zuid-Amerika. Dan kan ik eindelijk weer échte rijst eten. Met knoflook. En olie. En met zout. Hmmm. Ik proef het in gedachten al.
Zijn er nog toekomstige reisplannen?
Een deel van de Zuid-Amerikaanse cultuur is dat je niet al te ver vooruit plant, je leert vooral te leven in het nu. Daarom is mijn motto ook Un dia a la vez. Daarin zit de gedachte verwerkt dat je het leven niet al te veel plant. Ik denk niet al te ver vooruit, maar voor de nabije toekomst wil ik andere Europese landen bezoeken; Oostenrijk, Kroatië, misschien de Scandinavische landen.
Ik wil natuurlijk nog wel een paar extra stempels in mijn paspoort, hoewel helaas niet elk Europees land een stempel in je paspoort zet. Stempels geven je paspoort en daardoor je leven kleur. Hoe meer stempels, hoe beter. De wereld ligt open voor mij en ik geniet ervan!
Lees meer over de dierenopvang van Kayla haar ouders.
Naam: Kayla
Geboren in: Ecuador
Opgegroeid in: Peru
Woont in: Utrecht om in Nederland een studie uit te kiezen die bij haar past.
Hobby’s: Volleybal en lezen
Aantal stempels in haar paspoort: 6, Ecuador, Duitsland, Nederland, Peru, Suriname en Zwitserland.
Motto: Un dia a la vez (een dag per keer).
Lievelingsmuziek: Nadie va a pensar en ti mejor que yo – Ed Maverick.
Dit vind je misschien ook leuk:
Tekst: Gerjanne Snippe, Foto’s: Kayla
Onder Redactie TripTalk vind je algemene berichten en berichten met nieuwswaarde die wij leuk vinden om te vermelden of jullie daarover te informeren.
