Alles achter je laten en vertrekken naar het buitenland: elk jaar gooien Nederlanders het roer om en zoeken hun geluk elders. Wie zijn deze mensen en wat drijft hen? Marieke van Asten (60) werd niet alleen verliefd op het eiland Dominica, maar ook op een van de inwoners. Ze besloot in 2016, na een langeafstandsrelatie van zes jaar, voorgoed te vertrekken naar de Cariben.
In gesprek met Marieke
Vanwaar je liefde voor Dominica?
“Het is zo’n mooi eiland met prachtige natuur. Zo hebben we hier de op een na grootste Boiling Lake ter wereld. Volgens de Dominicanen zijn er 365 rivieren, voor elke dag een. Daarnaast is het er heel bergachtig. Ook hebben we negen vulkanen, waardoor de stranden veelal donkergrijs tot zwart zijn.
O en we hebben natuurlijke zwavelbronnen en een tropisch regenwoud. Ook niet onbelangrijk: de mensen zijn super aardig en het eten is heel voedzaam. Alles groeit hier, er is altijd voldoende groente en fruit.”
Lees hier meer over een vakantie in Dominica.
Waarom besloot je te emigreren?
“Ik ontmoette online een leuke Dominicaan en besloot hem in 2011 op te zoeken. De vonken sloegen in het echt ook over, waardoor er nog veel vakanties volgden naar het eiland. Ik heb zes jaar een langeafstandsrelatie gehad met deze man. We hebben het vaak gehad over samenwonen, maar hij wilde liever niet naar Nederland emigreren omdat hij dan een andere taal moest leren.
Een aantal van mijn vriendinnen zei dat ik na een trip op Dominica altijd zo blij terugkeerde naar Nederland, waarop ik dacht: waarom ga ik niet verhuizen? Op een gegeven moment heb ik de stap gezet. Ik zegde mijn baan bij de bank op, verkocht mijn huis en vertrok.”
Hoe was dat?
“Ongelooflijk spannend. Mijn ouders – die toen nog leefden – waren al ver op leeftijd. Het voelde vreemd om hen achter te laten. Na drie weken emigratie kreeg ik al een deksel op mijn neus: ik zette een punt achter mijn relatie van zes jaar.”
Zo snel al, waarom?
“Ach, ik wil er niet te veel over uitweiden, maar hij en dus onze relatie bleek anders te zijn dan ik dacht. En daar kom je pas achter als je samenwoont. Zo ontdekte ik dat hij dingen achterhield die hij makkelijk verborgen kon houden toen wij nog een langeafstandsrelatie hadden, maar niet meer toen ik eenmaal daar was.”
En toen, weer terug naar Nederland?
“Nee, ik ben geen opgever. Ik wilde mijn nieuwe leven op Dominica een kans geven, teruggaan naar Nederland kon altijd nog. Ook zonder man wilde ik er het beste van maken. Maar natuurlijk was het wel een spannende tijd: ik kende verder niemand op het eiland en wist niet precies wat de volgende stap zou zijn. Gelukkig vond ik via Airbnb al snel een huisje, bovenop een berg.”
Ah, een eigen huis, een plek onder de zon?
“Nou, dat huisje bleek ook geen jackpot: het was flink uitgewoond. ’s Nachts kwamen de ratten binnen. Op dat moment besefte ik dat ik mensen moest leren kennen op het eiland om mijn kansen te vergroten, waarop ik een aantal maanden vrijwilligerswerk op een privékleuterschool heb gedaan. Tot mijn vader in 2017 overleed en ik terug moest naar Nederland.”
Dit artikel verscheen eerder in TripTalk magazine
TripTalk magazine neemt je mee naar bereikbare en betaalbare bestemmingen! Onze vaste reporters geven inspirerende en persoonlijke tips.
Neem nu een abonnement op ons reismagazine en profiteer van 1 GRATIS NUMMER!
Besloot je na de zoveelste tegenslag voorgoed in Nederland te blijven?
“Nou, mijn moeder overleed ook nog eens kort daarna. Maar ondanks dat het fijn was om mijn overige familieleden en vrienden te zien, merkte ik dat mijn hart inmiddels op Dominica lag.
Helaas was teruggaan op dat moment niet mogelijk, vanwege orkaan Maria die over het eiland raasde. Het gros van de gebouwen was beschadigd of weggevaagd, het regenwoud was kaal. Het eiland was totaal verwoest.”
Lees ook ons interview met André Kuipers.
Kon je nog iets voor het eiland betekenen?
“Mijn oud-collega’s van de bank wilden geld voor mij inzamelen zodat ik hulp kon bieden, maar ik had geen stichting. Met wat hulp heb ik die dus in drie dagen opgetuigd. Ik heb nog een aantal maanden bij familie in Nederland gewoond en ben daarna naar Dominica teruggegaan om met mijn stichting iets te kunnen betekenen voor het eiland.
Ik kwam in contact met een aantal hulporganisaties, waaronder Unicef. Deze organisatie zet child friendly safe-plekken op in rampgebieden; plekken waar een kind een kind kan zijn. Zo ook op Dominica, waar veel kinderen last hebben van de traumatische ervaringen van onder andere een natuurramp als die door orkaan Maria.”
En toen ging het balletje rollen?
“Zeker. Ik ontdekte dat veel kinderen op Dominica geen uitlaatklep hebben en er geen goede begeleiding voor hen is. En als er al hulp is, dan kunnen de meeste ouders dit niet betalen. Veel kinderen op het eiland leven in armoede, hebben te maken met verwaarlozing, misbruik en huiselijk geweld. Scholen hebben niet de middelen om deze kinderen meer te bieden dan lezen, schrijven en rekenen.
In een donkere periode in mijn leven heb ik ervaren dat creatieve therapie een uitweg kan zijn. Het verandert de manier hoe je met dingen omgaat, zeker voor kinderen. Zij weten soms niet hoe ze zich voelen, of mogen en durven er niet over te praten. Deze vorm van hulp wilde ik graag bieden.”
Lees hier het interview met Erik en Lisa die roadtrippen door Europa.
En toen was jouw kindje geboren?
“Klopt. Met mijn stichting, Breadfruit House Dominica, geef ik kinderen een creatieve uitlaatklep. Door bijvoorbeeld samen te tekenen, schrijven of dansen, kunnen zij bijna zonder woorden hun gevoel uiten en zorgen dat hun rugzak minder vol wordt. Het is totaal iets anders dan mijn werk bij de bank, maar het geeft mij zoveel voldoening.
Met mijn stichting hoop ik kinderen van zes tot twaalf jaar een warme, uitnodigende en veilige omgeving te bieden die hen inspireert om hun verhaal door middel van creativiteit te vertellen.”
Welke kinderen komen in aanmerking?
“Scholen doen de screening, aangezien zij de thuissituatie weten van het kind. Een kind komt in aanmerking voor hulp als er verdenking is van misbruik, fysiek of emotioneel geweld of wanneer het kind in grote armoede opgroeit.
In september begin ik met twee groepen, maximaal twintig kinderen in totaal. Ik zie elke groep tien weken lang, 1,5 uur per week. Ik heb een gebouw gevonden waar ik de kinderen kan ontvangen én zelf woon.”
Wat voor hulp bied je precies?
“Het is psychosociale hulp, waarbij ik op een inspirerende, laagdrempelige en dus creatieve manier met kinderen aan de slag ga. Elke sessie heeft een thema, zoals pesten, iets waar je trots op bent of dankbaar voor bent. Op deze manier hoop ik dat kinderen hun sociale vaardigheden kunnen ontwikkelen, karakter opbouwen en emotionele veerkracht ontwikkelen om mondige volwassenen te worden.
Daarnaast bieden we de kinderen ook een warme maaltijd. Sommige boeren moeten hun oogst vernietigen, omdat ze het niet kunnen verkopen. Wellicht kan ik hier in de toekomst nog iets mee, door bijvoorbeeld deze producten af te nemen voor maaltijden voor mijn groepen.”
Maakt het niet uit dat je geen pedagogische achtergrond hebt?
“Ik ben geen social worker of pedagoog, maar heb wel een groot hart en veel compassie. Ik probeer in te spelen op thema’s en zaken die spelen bij de kinderen. Veel inspiratie haal ik van YouTube. Het zijn misschien kleine stapjes die we met elkaar zetten, maar veel ander hulp is er niet op het eiland.”
Hoe kom je zelf rond?
“De stichting leeft van particuliere donaties. Ook zijn we begonnen met het aanschrijven van fondsen. Daarnaast probeer ik hier en daar te werken als officemanager. In Nederland ben ik gepensioneerd, gelukkig heb ik daar dus ook inkomsten uit.
O en ik heb een kinderboek geschreven over de pandemie en de emoties die kinderen hierbij voelen. Bij elke hoofdstuk zit een oefening. Dit boek ga ik aanbieden aan scholen en natuurlijk hoop ik daar iets mee te verdienen.”
Heeft het werk voor je stichting je kijk op het eiland veranderd?
“Als toerist kreeg ik heus ook wel van alles mee. Maar als je eenmaal op je vakantiebestemming woont, dan is het wel andere koek. De omstandigheden waarin sommige kinderen leven, is schrijnend. Zo begeleidde ik onlangs een jongetje van elf die door zijn ouders was achtergelaten. Hij kon zijn eigen naam nauwelijks schrijven. Het brak mijn hart.
Ook ervaar ik door mijn werk met mijn stichting dat bepaalde Dominicanen met macht bijvoorbeeld niet willen dat er wetswijzigingen plaatsvinden om kindermisbruik tegen te gaan. Je kunt zelf wel invullen waarom. Weet je, volwassenen kun je niet meer veranderen, maar aan kinderen kun je nog laten zien dat het leven anders kan. Desalniettemin ben ik nog steeds verliefd op het eiland.”
En de liefde?
“Volgende vraag graag! Nee hoor, aan aandacht geen gebrek, maar ik heb nog niemand gevonden waarmee ik weer in een relatie zou willen stappen. Ik ben ook niet op zoek, ik ben veel te druk op het moment. Ik geloof in toeval: de liefde komt wanneer het komt.”
Wil je Marieke helpen met haar stichting? Dat kan! Je kunt een donatie doen of een kind sponsoren.
Dit vind je misschien ook leuk:
Beeld: Yuri A. Jones en privéarchief Marieke
Andere landen, culturen en gewoontes: nieuwe ervaringen verrijken je leven. Elke dag
probeer ik mij ergens over te verwonderen, dichtbij of ver van huis. Maak een avontuur
van je leven en je bent altijd op reis.
Jiska is hoofdredacteur van het TripTalk magazine
