De rust, stilte en ruige natuur van Noorwegen hikend ervaren, zonder lange autoritten. Dat wilden we. Het lukte in Oldedalen, aan het Nordfjord. Zo’n 300 kilometer noordelijk van Bergen ontdekten we een prachtig groen dal met bruisende watervallen, de enorme gletsjers van Nationaal Park Jostedalsbreen en Singer.
“Jongens, jullie zijn nog jong. Blijf doorgaan, het is de moeite waard om verder te klimmen”, zegt een oude, maar vitaal uitziende man tegen ons. “Ik had een pauze nodig voor ik afdaalde naar de vallei”, vervolgt hij. Die vallei is het dal van Oldedalen. Een prachtig gletsjerdal bij het dorpje Olden aan het Nordjord, waar we vanmiddag onze tent aan het meer van Oldevatnet hebben opgezet. Kort daarna zijn de wandelschoenen gestrikt om een van de meer dan 250 gemarkeerde wandelingen in dit gebied te lopen. We kiezen de korte maar steile route naar de Gytrifossen. Moet net kunnen voor de avond invalt.
Zo is het om te hiken in Oldedalen, Noorwegen
Op die hike treffen we de oude Noor die op een groot rotsblok bijkomt van de steile afdaling. Hij vertelt ons over de valleiboeren die hier een zwaar bestaan hadden. Over de terugtrekkende gletsjers en dat we door moeten lopen als we voor het donker terug willen zijn. Dat doen we. Na een flinke klim wordt het dal breder en klimmen we verder door naar de Gytrifossen. Zittend op een rots luisteren we naar de stilte en het geluid van de waterval. Als de zon achter de waterval wegzakt, keren we om. We vinden een ander pad dat ons terugleidt naar Oldevatnet. Minder steil, maar lastiger te volgen.
Ook leuk om te doen: fietsen in het Zwarte Woud.
Rennen voor je leven
Onze tent staat in Gytri, direct aan het groenblauwe Oldevatnet. Een prachtige kampeerplek met uitzicht op de Melkevollgletsjer in het zuiden van het Oldedalen. De beboste berghellingen, de steile rotswanden en de groene weilanden maken dit gletsjerdal tot een groene oase aan het Nordfjord. Dat het dal vruchtbaar is, blijkt wel uit de eeuwenlange bewoning.
De beboste hellingen worden al eeuwenlang gebruikt voor jacht en houtkap. Schapen en koeien graasden er op de alpenweitjes en in het dal wordt er tot de dag van vandaag gehooid. Het boerenleven was hier overigens niet zonder risico’s. Lawines maakten dat valleibewoners regelmatig moesten rennen voor hun leven.
In Oslo vind je wintersport met stadsflair.
Uitzicht op Oldedalen
Een steil slingerend landweggetje leidt ons de volgende dag door het bos naar een mooi alpenweitje. Daar, aan het begin van het Brenndalen, vraagt een oude houten woning om nadere verkenning. Het is een heerlijk Hans en Grietje huisje met bed, tafeltje en rekjes met haken waar bijlen, houtzagen en drinkgerei aan hangen. Vanwege de ligging en inrichting moet het bedoeld zijn als schuilplaats voor de boer die hier zijn schapen hoedt. Helaas is hij niet thuis. Vanaf het alpenweitje genieten we van het uitzicht op Oldedalen.
Als oud-aardrijkskundeleraar begin ik bijna als vanzelf met een uitleg over ijstijden, erosie en dalvorming. “Niet doen”, onderbreekt mijn reispartner mij. “Ik heb deze les al vaker gehoord en ken het einde. Was vast iets met eindmorenen?”
Het vervolg van de hike door Brenndalen is prachtig. Het is er rustig. Op een toeristenpaar, een mountainbiker en een Noors gezin na wandelt er niemand naar de Brenndalengletsjer. De rivier laat zich horen, maar de stilte ook. Die wordt doorbroken door schaapsbellen. Niet vreemd, verder op de lieflijke alpenweitjes grazen tientallen schapen. In het zonnetje drinken wij er koffie uit onze thermos. Het groene gras, de bosschages en het riviertje verplichten je er bijna toe.
Of wat dacht je van Oslo? Lees hier wat je gratis kunt doen in Oslo.
Woest stromend riviertje
Naarmate het dal smaller wordt, lopen we steeds dichter langs het woest stromend riviertje. Aan de stenen en de begroeiing is goed te zien dat het riviertje regelmatig buiten haar normale bedding treedt. Verschillende keren stappen en springen we over enkele kleine zijriviertjes. Daardoor missen we bijna het bordje dat aangeeft dat we in het wereldberoemde Nationaal Park Jostedalsbreen zijn.
De grens van het park, dat tot doel heeft de grootste ijskap van circa 500 vierkante kilometer – en het omliggende landschap met de daarbij behorende flora en fauna – van het Europese vasteland te beschermen, is grillig. Het pad wordt steeds meer een paadje. De weitjes zijn overgegaan in een mooi bos met korstmos begroeide bomen. Een dik groen mostapijt zou hier een zachte ondergrond vormen als boomstronken, keien en rotsen het tapijt niet regelmatig omhoogduwden.
Ook mooi: deze mooie wandelingen tijdens het najaar in Tsjechië.
Sneeuwstormen
Plots houdt het bos op en staan we in een stenen maanlandschap waarover we omhooglopen. Al klauterend proberen we zo dicht mogelijk bij de Brenndalengletsjer te komen. Na enkele honderden meters erkennen we onze meerdere in het woest stromende smeltwater van de Brenndalengletsjer. En dat terwijl veehandelaren hier vroeger niet stopten. Zij trokken wél verder, zonder Gore-Tex wandelschoenen, ademende regenkleding en thermo-ondergoed. Al dan niet geplaagd door sneeuwstormen, klommen ze over de gigantische ijskap van Jostedalsbreen om hun koeien en paarden in het Sogndal te verhandelen. We besluiten te genieten van de waterval die ons de weg verspert, onze crackers en het uitzicht op de in de zon glinsterende gletsjer.
Na onze lunchbreak lopen we dezelfde route terug. We ontdekken dat er meer mensen op pad zijn. Vroeg vertrekken om de natuur voor jezelf te hebben, is dan ook geen overbodige luxe. Terug in het Oldedalen verwennen we onszelf bij bed & breakfast Trollbu Aabrekk gard op koffie en verse wafels. Met een mooie hike in de benen en gekochte frambozen en huisgemaakte jam in de tas rijden we terug naar onze tent.
Rust en stilte
De volgende dag moet het ervan komen: een hike naar de Briksdalsgletsjer, een grote toeristentrekpleister sinds circa 1850. Ondanks het goede weer stoppen we naast lunch en water ook een regenjas in de rugzakjes. Het blijft immers Noorwegen. De autorit naar het einde van het dal is inmiddels vanzelfsprekend, maar tot halverwege vorige eeuw was er geen weg in Oldedalen. Lokale boeren en toeristen maakten gebruik van de boot. Die voer van Olden over het Oldevatnet tot aan het gehuchtje Rustøyane, bijna aan het einde van het dal. Van daaruit gingen de toeristen, net als wij nu, op pad naar de Briksdalsgletsjer.
Aangekomen bij de Fjellstove, aan het einde van Oldedalen en startpunt voor de wandeling naar de gletsjertong, merken we dat dit een andere hike wordt dan we tot nu hebben gemaakt. We treffen parkeerplaatsen voor touringcars, een reuze souvenirwinkel en een groot restaurant: alles ademt toerisme. De rust en stilte vroeg in de ochtend, wordt later op de dag snel verstoord.
Enigszins teleurgesteld beginnen we aan de hike die maar geen hike wordt. Een in 2020 vernieuwd asfaltweggetje met trapjes en bruggetjes leidt je zo’n drie kilometer omhoog naar de gletsjer. Hoewel de omgeving prachtig is en het geluid van de rivier en de Kleivafossen tot de verbeelding spreken, is dit niet waarvoor we de Noorse bergen trotseren.
Huis van William Singer
Voor de afdaling vinden we een andere route terug. Geen asfalt maar een prima gemarkeerd wandelpad waarover wat wandelaars omhooglopen. Toeristentochten met paard en wagen zijn hier tegenwoordig verboden, vroeger was dit een bijverdienste voor boeren die toeristen met (Fjorden)paard en rijtuig naar de voet van de gletsjer vervoerden. Naarmate Oldedalense boeren meer hadden meegewerkt aan de aanleg van de weg naar Briksdalen, mochten ze meer rijtuigjes inzetten.
Dit zijn originele bestemmingen voor een stedentrip in Europa.
Achter in het Oldedalen ligt een prachtige camping onder de Melkevollgletsjer. Tussen de tenten zien we een prachtig groenhouten huis. “Is het een Noors boshutje?”, vraagt mijn reispartner. Schouderophalend loop ik naar een informatiebordje aan het tuinhek. Huis van William Singer, staat er geschreven, naamgever van museum Singer Laren. Het ruige berglandschap van Oldedalen inspireerde de rijke Amerikaan tot het schilderen van impressionistische landschappen.
Voor de ongelovige Singer was Oldedalen zijn kathedraal. De watervallen, de luchten bij weersveranderingen en de stilte maakten dat Singer er hier graag met zijn schildersezel op uittrok. In 1943 overleed de kunstverzamelaar in Olden waar hij ook begraven werd.
Ook in Nederland zijn er mooie trektochten!
Witte ijsmassa
Later, op een zonnige dag, hiken we de oude verbindingsroute tussen het Oldedalen en het Stardalen. Het pad loopt eerst richting Melkevollgletsjer en klimt daarna naar de Oldeskaret steil omhoog. Regelmatig kijk je uit op de Briksdal- en Melkevollgletsjer en Oldedalen. Bij het aanzicht begrijp ik Singer volkomen: het landschap is overweldigend en één groot kleurenpalet. Aan het pad is hard gewerkt. Met keien en platte stenen is er door Nepalese sherpa’s een trap gemaakt zodat het pad minder snel erodeert en de route makkelijker te lopen is. Op steile stukken zijn veiligheidskabels aan de rotswand bevestigd. Voor hikers die zich wat minder veilig voelen of hoogtevrees hebben is dit een ideale voorziening.
We klimmen door tot voorbij Oldeskarret. Ons doel is het meer van Storevatnet te zien en dan terug te keren. Afdalen en doorlopen tot in Stardalen is ook een mogelijkheid. Mits vooraf geregeld, kun je je daar laten oppikken door een taxi. Na de lunchbreak keren we om. De impressionist in mij neemt nog een keer het spectaculaire uitzicht in zich op. Grijze wolken verdringen de blauwe lucht. Voor het weer omslaat, moeten we aan de afdaling naar Melkevoll begonnen zijn.
Op de weg terug verbazen we ons nogmaals over de natuurkrachten die de rotsspleet (Gløvre) veroorzaakten. En voor de tweede keer vergapen we ons aan de hoogte van de Volefossen. Met een voldaan gevoel en verzonken in eigen gedachten, dalen we verder af naar Oldedalen. Was dit de mooiste hike die we in Oldedalen gemaakt hebben?
Of wat dacht je van een vakantie naar Albanië?
We rijden Oldedalen uit. In de buitenspiegel zie ik de Melkevollgletsjer steeds kleiner worden. De witte ijsmassa steekt scherp af tegen de blauwe lucht. Een prachtig beeld dat raakt. Niet vreemd dat Singer dat heeft vastgelegd. Ik besluit bij thuiskomst toch maar eens naar Laren te gaan.
Ligging Olden en Oldedalen
Aan de noordelijke ‘toegang’ van Oldedalen ligt aan de zuidoever van het Nordfjord het dorpje Olden (ongeveer 500 inwoners). Dit dorpje, met supermarkten, restaurants en outdoorwinkels, hoort bij de gemeente Stryn (provincie Sogn og Fjordane) en is al jarenlang een cruisehaven. Een vakantie in Oldedalen kan gecombineerd worden met een verblijf in Jotunheimen, Alesund en het Geirangerfjord.
Ga richting Zweden en bezoek deze unieke plekken in de Zweedse natuur.
Zoek ook vast naar een accommodatie in Oldedalen, Noorwegen:
Booking.comHandige websites voor je reis
Dit vind je misschien ook leuk:
Hiken in Oldedalen Noorwegen, iets voor jou?
Tekst en beeld: Wilfried Deelen
Onder Redactie TripTalk vind je algemene berichten en berichten met nieuwswaarde die wij leuk vinden om te vermelden of jullie daarover te informeren.
